ΤΟ ΜΟΝΑΧΙΚΟ ΣΥΝΝΕΦΑΚΙ

Κάπου πολύ ψηλά, στο βασίλειο του Ουρανού... Μια δυό μέρες λιάζονταν και απολάμβαναν τον ανοιξιάτικο ήλιο.

Στο διάβα τους πάνω από χώρες και ανθρώπους, λίγο πριν συναντηθούν με τις φίλες τους τις νυχτιές.

Εκεί, σε μια στροφή του ουρανού, νά΄σου ένα συννεφάκι, μικρούλι και μόνο.

Μπά! Μόνο του είναι αυτό Για ιδές πόσο μικρούλι! Θά΄ναι το παιδί καμμιάς μπόρας που ξεστράτισε.

Γιά έλα εδώ μικρό μου, πού σεργιανάς μονάχο σου ανάμεσα σε μέρες και σε νύχτες

Ξαφνιασμένο, τρεμουλιάζοντας και ρουφώντας τη μύτη, το συννεφάκι τις πλησίασε. Ώρα καλή κυράδες, μήπως μπορώ να μπω στο διάβα σας.

Οι μέρες κοιτάχτηκαν, - Μια σκέψη... «Κι άν μας κρύψει τον ήλιο και το δρόμο μας χάσουμε;»

Σας παρακαλώ κυράδες, βούρκωσε το συννεφάκι, μήν με αφήνετε εδώ μονάχο. Δέν βαστώ. Κι άν στον ήλιο σας μπροστά βρεθώ δέστε, τόσο μικρό που είμαι θα διαλυθώ και λαμπρές δροσοσταλίδες και ουράνια τόξα θα στρώσω στα μονοπάτια σας.

Όχι, Όχι, μ΄ένα στόμα το χαστούκισαν οι μέρες. Βιαστικές είμαστε δες! μας περιμένουν οι νυχτιές. Όχι, όχι, πάμε γειά σου.

Κι έμεινε το συννεφάκι μόνο, βουρκωμένο, μικρούλι, εκεί στη γωνίτσα, πάνω στη στροφή του ουρανού.

Λίγο μετά, δεν ξέρω πόσο, δυό φτερούγες ξεπρόβαλαν στον ορίζοντα. Ένας γίγαντας αετός περιδιάβαινε ψάχνοντας να βρει το ταίρι του, απ΄άκρη σ΄άκρη.

Εκεί στη στροφή του ουρανού, είδε ζαρωμένο στη γωνιά, το μικρό συννεφάκι. Σκέφτηκε «Τί νάναι τούτο; θάναι παιδί κάποιου ξεθυμασμένου κεραυνού που ξαπόμεινε χαμένο.

Γειά και χαρά σου μικρό. Για που τραβούσες και ξαποσταίνεις στη γωνιά;

Γειά και χαρά σε σένα, τρέμισε το συννεφάκι. Διάβα δεν έχω, πούθε ήρθα δεν ηξεύρω, να συντροφέψω τις φτερούγες σου κυρ΄ γίγαντα, μονάχο να μην είμαι;

Σκέφτηκε μια στιγμή ο Βασιλαετός. Και άν η σκιά του το χρώμα και το μεγαλείο από τις φτερούγες μου σκιάσει; Το ταίρι μου δεν θα εντυπωσιαστεί και θα φύγει.

Άσε μικρό τα ταξίδια μαζί μου, δες γρήγορα πολύ πετώ κι εσύ δεν θα προκάμεις ν΄ακολουθείς. Άντε γειά σου τώρα και καλό βιός.

Ένα βρόχινο δάκρυ γυάλισε στα μάτια του μικρού σύννεφου. Ένας γκρίζος λυπημένος τόνος έβαψε το κορμάκι του και μια παγερή μοναξιά το φούσκωσε λιγάκι, έτσι όπως απόμεινε μόνο στη γωνίτσα πάνω στη στροφή του Ουρανού.

Καθώς το βρόχινο δάκρυ του κυλούσε και πετάριζε λεύτερο και χαρούμενο να συναντήσει ένα ροδοπέταλο, άκουσε ένα θόρυβο παράξενο, δυνατό.

Σαματάς μεγάλος που του πόνεσε τ΄αφτιά, κι εκεί μπροστά του ένας σιδερένιος άγγελος από την κόλαση βγαλμένος.

Βλέποντάς το μέσα στη φούρια του κοντοστάθηκε για λίγο να δει καλύτερα.

Γειά σου μικρό. Σύννεφο είσαι θαρρώ έ; Φύγε από τη μέση γρήγορα, κυνηγώ στόχους και δεν γουστάρω εμπόδια και παρεμβολές στο δρόμο μου. Τούς στόχους δεν πρέπει να χάσω. Φύγε σου είπα!

Έτσι είπε και χάθηκε με τρομακτικό σαματά φτύνοντας φωτιά και ανάσα καυτή πάνω στο συννεφάκι. Τόσο καυτή που σχεδόν διάλυσε το μικρό.

Γιατί κύριε σιδερένιε άγγελε έκαψες το κορμί μου; Μήπως θα σου έκλεινα τα μάτια και το δρόμο τους στόχους σου να χάσεις; Έτσι σκεφτόταν το συννεφάκι βουρκωμένο, προσπαθώντας τους ατμούς να μαζέψει, το κορμί του να βάλει σε τάξη, να συνεχίσει να ζεί, εκεί στη γωνιά του πάνω στη στροφή του Ουρανού.

Και πάνω που προσπαθούσε τα κομμάτια να ταιριάξει, ένα θρόϊσμα ανάλαφρο, και μια σκοτεινή σκιά αθόρυβα στάθηκε μπροστά του κρύβοντας τον ουρανό.

Μαύρος άρχοντας, παγωμένος και τεράστιος, μαυροντυμένος, αρματωμένος με δρεπάνια και σπαθιά, με μάτια άδεια, με ανάσα βρωμερή. Με φωνή γεμάτη καταχνιά και απόηχους κραυγών του μίλησε׃ Δε μου λές εσύ. Που πήγε ο σιδερένιος άγγελος; Πέρασε τώρα δά από δώ θαρρώ. Λοιπόν πές μου, βιάζομαι να τον προφτάσω! Τις ψυχές που θα κάψει πάω να μαζέψω μην τις προλάβει το φώς και τις λυτρώσει.

Κ..κ..καλή σου μέρα άρχοντα, ψέλλισε το συννεφάκι, γεμάτο φόβο από τα θαύματα που αντίκριζε τούτη τη μέρα.

Πίσω από τους στόχους του έφυγε σαν αστραπή. Μα συγχώρα με άρχοντα... μιά ... μιά ερώτηση να κάνω Τ...τί είναι στόχοι;

Χα.. Χα..Χα χασκογέλασε ο σκοτεινός άρχοντας κι η ανάσα του πάγωσε το τσουρουφλισμένο σώμα του μικρού σύννεφου.

Στόχοι μικρό μου, είναι ψυχές. Εκείνες που είναι ταγμένες στην ελευθερία και στο φώς. Στόχοι είναι παιδιά που αξιώνουν τη ζωή. Στόχοι είναι σκέψεις επαναστάτριες που αντιστέκονται. Στόχοι είναι όλοι εκείνοι που πιστεύουν κι αγαπούν.

Αρκετά όμως, πες μου κατά που πήγε ο σιδερένιος άγγελος, πρέπει τις ψυχές που θα μακελέψει να βιαστώ να συνάξω.

Το συννεφάκι σκέφτηκε μια στιγμή. Τότε, μια αχτίδα από φώς μπήκε εκείνη τη στιγμή στο άμαθο κι αγνό μυαλουδάκι του. Είδε. Είδε μες στο μυαλό του το διάβα του σιδερένιου άγγελο. Είδε κόκκινο πολύ, φλόγες, κόκκινο. Είδε ουρλιαχτά και φόβο, είδε ταπείνωση, είδε και φοβήθηκε, είδε και θύμωσε.

Άλλη μια αχτίδα σκέψης το διαπέρασε. Να βοηθήσω.Ένιωσε το κορμί του να γεμίζει ρεύμα. Ο φόβος του κι η μοναξιά του άδειασαν κι έμειναν στη γωνιά λίγο σαστισμένα που δεν είχαν πια καμμιά ψυχή να τυρρανούν.

Χωρίς να τρέμει πιά, έχοντας φως και ρεύμα, τόνο και πνεύμα, έδειξε με μια μικρή λάμψη το δρόμο στον σκοτεινό άρχοντα. «Καλή σοδειά Κύριε» είπε, « Θα σου δείξω εγώ» σκέφτηκε.

Και καθώς ο άρχοντας βιαστικός απομακρυνόταν σέρνοντας τ΄άρματα και τη βρωμερή του ανάσα, το συννεφάκι ένιωσε να γεμίζει.

Το φώς το γέμιζε. Οι στάλες συνωστίζονταν στο σώμα του. Το χρώμα του άσπρο λαμπρό, γκρίζο θυμωμένο, έπλεκε τις στάλες με συνοχή, με δύναμη. Το συννεφάκι μεγάλωνε, γινόταν συννεφιά. Άρχισε να μοιάζει στη μάνα του τη μπόρα. Μέσα του ένιωθε την κληρονομιά του πατέρα του του κεραυνού, να βλασταίνει, να θεριεύει.

Αντάριασε νοιώθοντας τούτη τη δύναμη που ξυπνούσε μέσα του βγαλμένη από το φως και βγήκε από τη γωνίτσα που δεν το χωρούσε πια.

Προχώρησε λίγο διστακτικά στην αρχή, γνωρίζοντας την καινούργια του φύση. Την ένιωσε, την καλωσόρισε. Και τότε... οι στόχοι. Οι στόχοι το στοίχιωσαν, το θύμωσαν, το έβαψαν γκρίζο βαθύ δυνατό θυμωμένο. Ένας μικρός κεραυνός του ξέφυγε με ένα μουγκρητό, και πήγε να κάνει παρέα σε μια σκέψη. Τον σιδερένιο άγγελο να σταματήσω. Όχι παιδιά, όχι ψυχές, όχι σκέψεις αγνές. Πρέπει να βιαστώ, να προλάβω, το κακό να σταματήσω.

Άπλωσε το κορμί του θεριεμένο πια, κι ένας αλήτης καλόψυχος βοριάς που έψαχνε κι αυτός να διαλύσει την καταχνιά, το πήρε μαζί του, «έλα, δεν θα πολεμήσεις μόνο σου τούτο το κακό. Εγώ είμαι παλιός και ξέρω από αυτά, τα έχω ξαναζήσει. Έλα και θα σε βοηθήσω.

Ξεκίνησε λοιπόν το συννεφάκι παρέα με τον αλήτη το βοριά, και το μυαλό του γεμάτο ερωτήσεις, που γίνονταν μικροί κεραυνοί καθώς προχωρούσαν. Πήραν το κατόπι του σιδερένιου άγγελου και του άρχοντα του σκοτεινού που διαφέντευε την καταχνιά.

Καθώς διαβαίναν, το συννεφάκι ρωτούσε συνεχώς τον άνεμο τα τι, τα πως, και τα γιατί. Κάθε απάντηση, κάθε μικρή αχτίδα γνώσης που έμπαινε μέσα του το θέριευαν, κι ο άνεμος φυσούσε όλο και πιο δυνατά για να το σπρώχνει, και του ψιθύριζε συνάμα τις απαντήσεις που έψαχνε.

Καθώς προχωρούσαν, ένας άλλος άνεμος μικρούλης, φοβισμένος ξέπνοος, πέρασε δίπλα τους. Η λιγοστή ανάσα του τους έκαψε τα ρουθούνια με την αποφορά της καταχνιάς που κουβαλούσε. Τούς χαιρέτησε θροΐζοντας και βιαστικός κρύφτηκε σε μια μπόρα μήπως και ξεπλυθεί από την βρωμιά.

«Φτάνουμε...», είπε ο αλήτης ο βοριάς, «ετοιμάσου. Σταμάτα να ρωτάς και ξεδιπλώσου, Έλα κι εγώ σε βοηθάω». Έτσι είπε και φύσηξε δυνατά πολύ το σύννεφο ανακατεύοντάς το.

Το συννεφάκι ρίγησε, αναδιπλώθηκε, μεγάλωσε. Όλη η γνώση που του έδωσε ο βοριάς στο δρόμο, γίνηκε ρεύμα και καθώς πλησίαζε την καταχνιά και τον θάνατο, οι κεραυνοί του πήραν δύναμη απ΄ την αγάπη που φυσούσε μέσα του μαζί με τον βοριά.

Το τεράστιο πια σώμα του, με το βαθύ γκρίζο θυμωμένο χρώμα έκρυψε τη μέρα, σκέπασε τον ήλιο, καθώς αντίκρισε την καταχνιά. Ο σύντροφός του ο βοριάς, θυμωμένος κι αυτός, παρέσυρε τα πάντα με το μανιασμένο φύσημά του.

Το συννεφάκι δεν κρατήθηκε άλλο. Τα κομμάτια του πυκνά, δυναμωμένα, χτυπούσαν το ένα στο άλλο και οι κεραυνοί του πήραν να κυνηγούν τον σιδερένιο άγγελο και τον σκοτεινό άρχοντα.

Αυτό είναι. Μπράβο μικρό, δώς τους να καταλάβουν, του φώναξε ο άνεμος και το φύσηξε ακόμη πιό δυνατά.

Την ίδια στιγμή, χοντρές στάλες ξέφυγαν απ΄το κορμί του και ρίχτηκαν με λαχτάρα και μανία πάνω στην καταχνιά και στη φωτιά για να τις διαλύσουν, να τις εξαφανίσουν από το πρόσωπο του κόσμου.

΄Όσο έβρεχε και άστραφτε το συννεφάκι, τόσο πιό δυνατό και μεγάλο γινόταν, τόσο πιό πολλές στάλες γεννιόταν μέσα του, καθώς η ομορφιά της ψυχής του έλαμπε και αναδιπλωνόταν.

Νά΄ταν από μεριά η μπόρα και ο κεραυνός, πόσο θα καμάρωναν για το παιδί τους, που πολεμούσε και κατάστρεφε μονάχο του τόσο μεγάλο κακό, και με τόση χάρη!...

Μέρες πολλές πέρασαν και νύχτιές βιαστικές, δεν ξέρω πόσες να σας πώ. Το συννεφάκι κι ο βοριάς, μαζί, χέρι χέρι, διάλυσαν την καταχνιά, έπνιξαν κι έκαψαν τον σιδερένιο άγγελο και τον θανατερό άρχοντα φοβίσαν κι έδιωξαν.

Κάποτε, όταν πιά είχαν σιγουρευτεί ότι το κακό είχε χαθεί από τον κόσμο το γνωστό, καλμάρισαν. Ο άνεμος φύσηξε τρυφερά και παιχνιδιάρικα το συννεφάκι κι εκείνο ησυχάζοντας και χαμογελώντας του, τίναξε τις τελευταίες βαριές στάλες από το κορμί του που έλαμπε από χαρά.

«Μπράβο μικρό. Μπράβο. Καλά τα κατάφερες. Καλά σε είδα εγώ ότι είσαι άξιο για σπουδαία και μεγάλα έργα. Μπράβο».

Το συννεφάκι τρεμούλιασε μ΄ευχαρίστηση στο δροσερό άγγιγμα του αέρα και είπε «Σ΄ευχαριστώ κυρ΄άνεμε, σ΄ ευχαριστώ που ήσουν μαζί μου όλο τούτο τον καιρό. Σ΄ ευχαριστώ για όλα. Άν δεν ήσουν εσύ δεν θα κατάφερνα τίποτα.»

Καθώς ευχαριστούσε τον αλήτη το βοριά μια αχτίδα από φως το γαργάλησε χαμογελώντας και του είπε «Αρκετά έπαιξες με τον άνεμο μικρό. Έλα μαζί μου τώρα στο δρόμο του άρχοντά μου του Ήλιου, να γνωρίσεις και τις ομορφιές αυτού του κόσμου. Τώρα που κατάφερες και έδιωξες την καταχνιά, μπορείς να δεις τα πάντα φωτεινά όπως η φύση τά΄ χει πλασμένα, όμορφα και καθαρά. Αυτό το ταξίδι σου αξίζει».

Το συννεφάκι χαμογέλασε ταπεινά, βάφτηκε ρόδινο από την ηλιαχτίδα και κοίταξε προς τον βοριά. «Άντε μικρό, τί κάθεσαι; Φύγε, στο κατόπι του Ήλιου μόνο θαύματα θα συναντήσεις. Μη νοιάζεσαι για μένα, θα ξεκουραστώ για λίγο και πάλι θα σε συναντήσω σε κάποια γωνιά του ουρανού. Πήγαινε λοιπόν τι περιμένεις ;

΄Αν αργήσεις, το μονοπάτι της ηλιαχτίδας θα χαθεί στη δύση και θ΄ απομείνεις πάλι μόνο σου.

Το συννεφάκι χαιρέτησε με μια μικρή υπόκλιση τον άνεμο κι έτσι μικρούλι που ήταν και πάλι, σκαρφάλωσε στη ράχη της ηλιαχτίδας που το περίμενε βιαστική. Ένα βρόχινο δάκρυ χαράς μαζί με ένα ζεστό χαμόγελο αποχαιρετισμού αγκάλιασαν τον άνεμο καθώς το συννεφάκι και η ηλιαχτίδα ξεμάκρυναν και έστριψαν σε μια γωνιά του ουρανού, κινώντας να γνωρίσουν τις ομορφιές και τα θαύματα του κόσμου που περίμεναν στο δρόμο του Ήλιου.

© Χριστίνα Σαββατιανού 1999

επειδή δεν αγαπάω τους πολέμους

Τ Ε Λ Ο Σ

=====================================================

The lonely little cloud

An antiwar tale

© Christina Savvatianou 1999

Somewhere high up in the kingdom of the Sky, a couple of days were basking and enjoying the spring sun.

In their journey above lands and people, just before meeting their nightly friends.

There, at a turn of the sky, behold, a little cloud, small and alone.

Bah! It's all by itself. Look how tiny a cloud it is! Must be the child of some storm that went astray.

Come here, my little one, where are you drifting all alone between days and nights?"

Surprised, trembling, and sniffing, the little cloud approached them. "Good day, ladies. May I join your journey?"

The days exchanged glances, "A thought... What if it hides the sun and we lose our way?"

"Please, ladies, let me join you. Don't leave me here alone. I can't bear it. If I encounter your sun, I'll dissolve into tiny droplets and lay bright dew and rainbows on your paths."

"No, no," scolded the days with one voice. "We are in a hurry! The nights are waiting for us. No, no, go on, farewell."

And the little cloud remained alone, sulking, small, there in the corner, on the turn of the sky.

"A little later, I don't know how much, two wings emerged on the horizon. A giant eagle was wandering, searching to find its match, from one end to the other.

There, at the turn of the sky, it saw the little cloud huddled in the corner. It thought, 'What is this? Is it the child of some forgotten thunder that got lost?'

'Hello and joy to you, little one. Where were you heading, ending up in the corner?'

'Hello and joy to you sir,' the little cloud trembled. 'I have no path, I don't know where I came from. Can I accompany your wings, dear giant, so I won't be alone?'

The King Eagle pondered for a moment. 'And if its shadow tarnishes the color and majesty of my wings? My match won't be impressed, and they will leave.'

'Leave, little one, you cannot follow the journeys with me. See quickly I fly, very fast for you, and you won't lag behind. Farewell now, and have a good life.'"

"A tear of rain glistened in the eyes of the little cloud. A gray, sorrowful hue painted its body, and a chilling loneliness swelled it a bit, as it remained alone in the corner on the turn of the sky.

As its teardrop rolled and soared freely, happily meeting a rose petal, it heard a strange, loud noise.

A great commotion that hurt its ears, and there in front of it, an iron angel straight from hell emerged.

Seeing it amidst the fury, it stood still for a moment to get a better look.

'Hello, little one. You're a cloud, I suppose, huh? Get out of the way quickly; I'm chasing targets, and I don't like obstacles and interference in my path. I mustn't lose my targets. Leave, I comand you!'

With that, it disappeared with a terrifying noise, spewing fire and hot breath onto the cloud. So hot that it almost dissolved the small one."

"Why, Mr. Iron Angel, did you burn my body? Would I have closed your eyes and blocked your path, causing you to lose your targets? So thought the cloud, choked, trying to gather its vapors, put its body in order, continue to live, there in the corner on the turn of the sky.

And just as it tried to fit the pieces together, a light tremor and a dark shadow silently stood in front of it, hiding the sky.

A black lord, frozen and enormous, dressed in black, armed with sickles and swords, with empty eyes and foul breath. With a voice full of malice and echoes of his cries, he spoke: 'Tell me, was it you? Where did the iron angel go? Passed through here, I believe. Well, tell me, I'm in a hurry to catch up with him! I'm going to gather the souls he'll burn before the light reaches them and redeems them."

"Good day, lord," whispered the little cloud, filled with fear from the wonders it witnessed on this day.

It darted away like lightning behind the targets. "But forgive me, lord... may I ask a question? W-what are targets?"

The dark lord chuckled, and his breath froze the shivering body of the small cloud.

"Targets, my little one, are souls. Those committed to freedom and light. Targets are children who cherish life. Targets are rebellious thoughts that resist. Targets are all those who believe and love."

"Enough, though. Tell me, where did the iron angel go? I must hurry to gather the souls it will slaughter."

The little cloud pondered for a moment. Then, a beam of light entered his naive and pure little mind at that very moment. It saw. It saw within its mind the mission of the iron angel. It saw a lot of red, flames, red. It saw screams and fear, humiliation, and it felt scared and angry.

Another beam of thought pierced through it. "To help." It felt its body filling with energy. Its fear and loneliness vanished, lingering a bit surprised that it no longer had any souls to tyrannize.

Without trembling anymore, filled with light and energy, tone, and spirit, it showed the dark lord the way with a little gleam. "Good harvest, my Lord," it said. "I will show you," it thought.

And as the hasty lord moved away, dragging his chariots and his foul breath, the little cloud felt itself filling up.

The light filled it. The droplets congregated on its body. The color of it, bright white, angry gray, intertwined the droplets with coherence, with power. The little cloud grew, becoming a storm. It began to resemble its mother, the storm. Within itself, it felt the legacy of its father, the lightning, sprouting, reaping.

It surged forward, feeling the power awakening within it, drawn from the light, and it emerged from the corner that could no longer contain it.

It advanced hesitantly at first, getting to know its new nature. It felt it, welcomed it. And then... the targets. The targets haunted it, angered it, painted it in a deep, powerful, angry gray. A small lightning bolt escaped it with a rumble, heading to join a thought. To stop the iron angel. No, not children, not souls, not pure thoughts. I must hurry, intervene, stop the evil.

Its harvested body stretched out, and a kind-hearted rogue wind of the north, also seeking to disperse the gloom, took it along. "Come, you won't fight this evil alone. I am old and experienced in such matters. I have lived through them before. Come, and I will help you."

So, the little cloud set off with the northern rogue wind, its mind filled with questions that sparked like tiny lightning bolts as they progressed. They followed the trail of the iron angel and the lord of darkness who ruled over the gloom.

As they traveled, the little cloud kept asking the wind about the what, the how, and the why. Every answer, every small spark of knowledge that entered it, fueled its growth. The wind blew harder to push it along, whispering the sought-after answers.

As they moved forward, another small and timid wind passed by them. Its scarce breath burned their faces with the discharge of the pollution it carried. It greeted them with a muffled voice and hastily hid in a storm, perhaps to cleanse itself from the dirt.

"We're here," said the north wind. "Get ready. Stop asking and unfold yourself. Come on, I'll help you." And with that, he blew forcefully, mixing up the cloud.

The little cloud shivered, unfolded, and grew. All the knowledge given to it by the north wind became a current, and as it approached the pollution and death, its lightning gained strength from the love that blew within it, along with the north wind.

Its now enormous body, with the deep and angry gray color, overshadowed the day, covering the sun as it faced the pollution. Its companion, the north wind, angry as well, swept everything away with its furious blowing.

The little cloud couldn't hold back any longer. Its dense and strengthened pieces were striking each other, and its lightning began to chase the iron angel and the dark lord.

"That's it. Well done, little one. Show them," shouted the wind, blowing even stronger.

At the same time, thick drops broke free from its body and fell with longing and rage onto the pollution and the fire to dissolve them, to erase them from the face of the world.

As it rained and thundered, the little cloud became stronger and larger. More droplets were born within it, as the beauty of its soul shone and unfolded.

If only the storm and lightning could witness their child, how proud they would be, fighting and destroying such great evil all on its own, and with such grace!...

Many days and hasty nights passed, I don't know how many to tell you. The little cloud and the north wind, together, hand in hand, dissolved the pollution, suffocated and burned the iron angel and the deadly lord, frightening and driving them away.

Once they were sure that evil had disappeared from the world, they calmed down. The wind blew gently and playfully on the little cloud, and it, peaceful and smiling, shook off the last heavy droplets from its body, which shone with joy.

"Well done, little one. Well done. I saw that you are worthy of great and noble deeds. Well done."

The little cloud trembled with pleasure in the cool touch of the air and said, "Thank you, Mr. Wind, thank you for being with me all this time. Thank you for everything. If it weren't for you, I wouldn't have achieved anything."

As the little cloud thanked the north wind, a beam of light tickled it, smiling, and said, "You've played enough with the wind, little one. Come with me now on the path of my lord, the Sun, to discover the beauties of this world. Now that you have driven away the pollution, you can see everything bright, as nature has shaped it, beautiful and pure. This journey of yours is worth it."

The little cloud smiled humbly, blushing pink from the sunlight, and looked towards the north wind. "Come on, little one, what are you waiting for? On the Sun's path, you'll encounter wonders. Don't worry about me; I'll rest for a while and meet you again in some corner of the sky. So, what are you waiting for?

If you delay, the path of sunlight will be lost in the sunset, and you'll be alone again.

The little cloud bid farewell with a slight bow to the wind. Being so small once again, it climbed onto the back of the sunlight, which awaited it eagerly. A teardrop of rain, filled with joy, along with a warm farewell smile, embraced the wind as the little cloud and the sunlight drifted away, turning towards a corner of the sky. They moved on to discover the beauties and wonders of the world on the Sun's path.

© Christina Savvatianou 1999

Because I don't love wars.

The End