THE MIRACLE - ΤΟ ΘΑΥΜΑ

Η Φιλίτσα μάζευε χόρτα που χαν ξεπεταχτεί μετά τη βροχή στο διπλανό χωράφι, πρέπει να φάμε κάτι και σήμερα μαζί με τη χούφτα το ρύζι που χει μείνει, σκεφτόταν, ναναι καλά ο παντοδύναμος που δάκρυσε τον ουρανό και βλάστησε ξανά η γη. Πέντε μήνες δυο νερά μονάχα, δίψασε ο κάμπος, δίψασαν τα ζωντανά, άρχισε να πεινάει η οικογένεια της Φιλίτσας. Τα μικρά πετσί και κόκκαλο, μονάχα η κατσίκα και οι κοτες άντεχαν που βόσκαγαν ενα γυρο στο διπλανό χωράφι και στα αγριόχορτα του δρόμου απέναντι.

Δυο παιδιά είχε, τον Αριστάκο, και τη Φωτούλα. Πέντε χρόνια τώρα τα μεγάλωνε μονάχη της, με χίλια βάσανα κι άλλες τόσες στερήσεις.

Σχεδόν πέντε χρόνοι είχαν περάσει που ο Λάμπρος, ο άντρας της, το παληκαρόπουλό της όπως τον φώναζε, έφυγε. Μαζί του έφυγε κι η σιγουριά της Φιλίτσας. Όχι ότι όσο ήταν κοντά ο Λάμπρος είχαν εύκολη ζωή, αλλά το χωραφάκι το διπλανό ήταν τότε δικό τους, και με τα πολλά κανακέματα το έβγαζε το φαγητό της χρονιάς. Ευλογημένο το χώμα αμα το αγαπήσεις και το κανακέψεις με τη ψυχή σου.

Οταν το παληκαρόπουλό της αρρώστησε, μετά από κείνο το ατύχημα με το τρακτέρ, όλα μαζί έρχονται τα κακά βλέπεις, τα έξοδα για να γιατρευτεί ήταν πολλά. Μια και δυο η Φιλίτσα είδε κι απόειδε, πούλησε το τρακτέρ, για να πληρώσει τα φάρμακα, πούλησε και το χωράφι στον Κυρ Μιχάλη τον Εβραίο που το λιμπιζόταν χρόνια τώρα. Φιλέτο η γη σου Φιλίτσα, πες στον Λάμπρο θα του δώσω καλά λεφτά, να ανοίξει μαγαζί, θα ζείτε σαν ανθρώποι.

Φτερούγιζε η καρδιά της Φιλίτσας στη σκέψη να χει δικό της μαγαζί, θα το φιάξω όλο με πέτρα μέσα έξω, και θα πουλάω και βοτάνια, και θα φτιάχνω και τις συνταγές για τα γιατροσόφια που μου άφησε η γιαγιά μου, για το έντερο, για τα ρευματικά και για το βήχα και θα χω και μια στόφα να φτιάχνω φρέσκες πίτες να μοσχοβολάει η πλατεία του χωριού, και ψωμί θα ψένω, θα μαι η παντοπώλισσα του χωριού, κι όλοι θα με υπολήπτονται. Και τα μωρά θα μεγαλώνουν στη θαλπωρή της στόφας, κι όχι στα υγρά του χωραφιού να τους τρέχουν οι μύτες έξι μήνες το χρόνο και θα ναι καθαρά και καλοταϊσμένα και θα έχουν και χρόνο για γράμματα.

Κι ο Λάμπρος μου, θα φοράει μια ποδιά στη μέση λευκή, με το μονόγραμμά του πάνω, θα του το κεντήσω με μεταξένια κλωστή, για να μη λερώνει τα παντελόνια, πλύνε πλύνε θα στερέψει το πηγάδι. Αρχοντα θα τον κάνω στο δικό μας μαγαζί.

Ετσι σκεφτόταν η Φιλίτσα κι έκανε όνειρα, μα το μεγάλο αφεντικό είχε άλλα σχέδια, και βρέθηκε το χωράφι στα χέρια του Μιχάλη του Εβραίου, για έναν παρά, ίσα που έφτασαν να πληρώσει το νοσοκομείο, και τον γιατρό τονε πλήρωσε με τα μισά λάχανα που εβγαλε απ το χωράφι πριν αλλάξει χέρια.

Πάλεψε παληκαρίσια η Φιλίτσα με την αρρώστια του Λάμπρου, παλεψε και με την πείνα και τη γκρίνια των παιδιών.

Εκρυβε το θλιμένο βλέμμα της πίσω απ το χαμηλοβαλμένο μαντήλι της, να μη το δει ο Λάμπρος της και ψυχανεμιστεί τι του χει γράψει και του χαμογέλαγε, πραγματικά χαρούμενη που δεν πονούσε.

Της είχε πει ο γιατρός: "μόλις αρχίσει ο πόνος, να σαι δυνατή, η θεραπεία ακριβή, τα παυσίπονα το ίδιο, και το τέλος θα ναι κοντά."

Ούτε να το σκέφτεται δεν ήθελε η Φιλίτσα αυτό, μα ο γιατρός κάθε μέρα της το θύμιζε, να μην ησυχάσει το μυαλό να μην πλανευτεί η ψυχή της και ελπίσει. Να ετοιμάζεται για το κατευόδιο του άντρα της.

Τις νύχτες η Φιλίτσα μάδαγε τα μαλλιά της, και δέρνονταν, φώναζε και κάκιζε τον πλάστη που τα βαλε τόσο άνισα με το παληκαρόπουλό της, γιατί τον άντρα μου θεέ? Τι του ζήλεψες του έρμου; Δυο ορφανά θα αφήσει, κι εμένα χωρίς ριζικό να τα αναστήσω.

Δείξε την άλλη σου την όψη θεέ, μη μου τονε πάρεις, κάνε να ναι λάθος βλέψη του γιατρού η αρρώστια κι αύριο να πάρω τον Λάμπρο μου απ το νοσοκομείο και να φύγουμε και θα το πάρουμε πίσω το χωράφι και το τρακτέρ, αρκεί να μαστε μαζί, όλα θα τα κάνουμε μαζί, δεν έχουμε ανάγκη τον Μιχάλη.

Μονάχη μου πως θα τα βγάλω πέρα εεε; Κάνε θεέ ναναι λάθος, σπλαχνίσου τα ορφανά μου κι εγώ δώδεκα λαμπάδες θα σου φέρω στην εκκλησιά.

Και μάτωνε το μαξιλάρι της Φιλιώς από τη χαρακιά της ψυχής της, που την άφησαν χωρίς ελπίδα οι γιατροί και το πρωί, νιβόταν και τριβόταν, να μην δει ο Λάμπρος τα αυλάκια απ των ματιών τη νυχτιάτικη βροχή.

Πέρασε ένα χρόνο παλεύοντας με το κακό η Φιλίτσα, παλεύοντας να τονε σώσει, ελπίζοντας στο θαύμα, ένα χρόνο μάλωνε τις νύχτες με τα θεία, ένα χρόνο έκανε τάματα παρακαλούσε, ένα χρόνο τονε έβλεπε να σαπίζει, να χάνεται, να αχνοσβήνει, κι αυτή ανήμπορη να βοηθήσει.

Ένα χρόνο μάτωνε που τάϊζε με αποφάγια της γειτονιάς τα παιδιά, μάτωνε που ειχαν μεταφέρει και τον Λάμπρο σε άλλο θάλαμο, και τον είχαν μεσα στη βρώμα, και το φάρμακο για τον πόνο δεν μπορούσε να το πληρώσει, δυο φορές τη βδομάδα μόνο ο γιατρός τον σπλαχνιζόταν και έλεγε στη νοσοκόμα να του κάνει ένεση, "μου τα δίνεις όταν έχεις κυρα Φιλιώ, δεν μου πάει να τον αφήνω να πονάει" - και του δινε ευχές ολοψυχες η Φιλίτσα, γιατί πόναγε κι αυτή μαζί με τον Λάμπρο της, κι ο πόνος αβάσταχτος.

Ελιωνε ο Λάμπρος έλιωνε κι η Φιλίτσα λιώναν και τα μικρά. Ο Αριστάκος, είχε κολλήσει, μια σταλιά είχε μείνει μέτραγες κόκκαλα, μα ήταν γενναίο παιδόπουλο, έκανε θελήματα στο χωριό να μαζεύει λίγες δραχμούλες να παίρνει καλαμποκάλευρο να φτιαχνει λίγες ξερόπιτες η μανα του. Η μικρή γκρινιαζε πολύ, ήταν κι ασθενική, αλλά τι να κανε; αντεχε κι αυτό το ορφανό. Οσο κι αν προσπαθούσε η Φιλιώ να τα πεισει πως ο μπαμπάς θα πάει να κάνει παρέα με τον καλό Θεό και δεν θα πονάει, και θα ναι χαρούμενος, αλλά δεν θέλει να τα βλέπει να παραπονιούνται, έβλεπε τα παιδιάτικα μάτια τους απαρηγόρητα. Δεν τον εμπιστεύονταν κι αυτά τον θεό πια, θα τους στερούσε τον μπαμπά τους, δεν πρέπει ναταν και τόσο καλός αφού θα το έκανε αυτό.

Χίλια θεριά η Φιλίτσα πάλεψε, έφυγε κι ο Λάμπρος της κι ησύχασε η ψυχή του απ τους πόνους, μα για τη Φιλίτσα άρχισε άλλος αγώνας, να ταϊσει τα μικρά.

Αρχισε τρεις φορές τη βδομάδα να πηγαίνει στη πόλη να σιδερώνει και να καθαρίζει το σπίτι του γιατρού, τον πρώτο καιρό πληρωνόταν μόνο με λίγο φαγητό, ρύζι κανα γάλα, λίγα μακαρόνια, μέχρι να ξεχρεώσει.

Τον τρίτο χρόνο άλλες δυο γιατρέσσες τη ζήτησαν να τους μαγειρεύει, ήταν η καλύτερη μαγείρισσα η Φιλίτσα, στις πίτες και στα φουρνιστά καμμιά δεν την έφτανε.

Στο τέλος του πέμτου χρόνου, κάτι αναπάντεχα ευχάριστο συνέβη, ότι είχε ξεχρεώσει τους γιατρούς και τα νοσοκομεία η Φιλιώ, μια κυρία απ την Αθήνα φερμένη, η κυρία Θετις, της έκανε μια πρόταση.

Κοίτα κυρα Φιλιώ, εγώ είμαι μόνη, έχω λεφτά και μεγάλη περιουσία στην Αθηνα, αλλά είμαι μόνη μου. Έτσι ειπα να έρθω στην επαρχία να μείνω μόνιμα, εδώ οι ανθρώποι ειναι πιο φιλικοί, κι η μοναξιά μου δεν θαναι τοσο αβάσταχτη. Δεν θα περνάει η μέρα χωρίς μια κουβέντα, χωρίς μια καλημέρα, θα χουν και τα σκυλιά μου χώρο να τρέχουν χωρίς να κινδυνεύουν απ τα αυτοκίνητα.

Η κυρία Σωτηρίου, (η γιάτρισσα) μου είπε πως εισαι καλή μαγείρισσα, και το χωριό σου δεν ειναι πολύ μακριά από δω, το έχω επισκεφτεί. Είδα στην πλατεία το παλιό το καφενείο παρατημένο, μου είπαν πως ειναι χρόνια έτσι από τότε που οι ιδιοκτήτες χάσαν το παιδί τους σε δυστύχημα. Ρώτησα αν το πουλούν και δέχτηκαν. Τους έδωσα καλά λεφτά να προικίσουν το κορίτσι.

Τι λες Φιλίτσα να συνεργαστούμε; Εγώ νοικοκυρά δεν είμαι, ούτε αυγό δεν βράζω, εσένα πιάνουν τα χέρια σου, εγώ τα λεφτά εσύ τη τέχνη σου, τι λες κυρα Φιλίτσα δέχεσαι; Μισά μισά τα κέρδη, και τα έξοδα μέχρι να καμεις κι εσύ κομπόδεμα δικά μου όλα, τι θα τα κάνω τα λεφτά; Εσύ έχεις και δυο παιδιά να θρέψεις, δεν θα σου κακοπέσει.

Φτερούγισε η καρδιά της Φιλιώς. Το θλιμένο ύφος που χε σκαλώσει στο πρόσωπό της φώτισε, "τι θαύμα είναι τούτο θεέ μου! μας λυπήθηκες επιτέλους! θα χες δουλειά μάλλον σε άλλο τόπο τοτε που πηρες τον Λάμπρο μου. Ακούς Λάμπρο μου; θα εχω μισό μαγαζί δικό μου, και τα ορφανά σου θα χορτάσουν, κι εγώ μόνο θα μαγειρεύω, θα κάνω κι άλλα πράγματα ναναι χαρούμενη η κυρία Θέτις, κι αν δε σε πειράζει Λάμπρο μου να τηνε πάρω σπίτι μας άμα θέλει, να μην είναι μοναχή της η κυρία, το λιγότερο που μπορώ να της προσφέρω για ευχαριστώ που θα μας σώσει. Τι λες Λάμπρο μου να το πω το ναι;"

"Κυρία Θέτις να το πω στα παιδά μου απόψε και θα σου απαντήσω μεθαύριο που θα ξανακατέβω, σε πειράζει;"

Σκέψου το Φιλιώ, και θα δεις, αδερφές θα γίνουμε, μπορεί ναμαι πρωτευουσιάνα αλλά η καρδιά μου πάντα στα χωριά αγνάντευε, κι ας είναι τα χέρια μου αγύμναστα, θα με μάθεις και να μαγειρεύω, κι εγώ θα σε μάθω να ζωγραφίζεις τις ώρες που θα περιμένουμε πελάτες.

Εκείνο το μεσημέρι η Φιλιώ μαζεψε χόρτα απ το χωράφι το δίπλανό, που τους ειχε πάρει ο Εβραιος, και τάισε τα παιδιά με το ρύζι που χε απομείνει, πήγε και στο μπακάλη πριν γυρίσει στο χωριό και τους πήρε από μια πλάκα σοκολάτα, και μισό κιλό κρασί για κείνη και τον Λαμπρο.

Το βράδυ έστρωσε τραπέζι για τέσσερις, εβαλε πιάτο και ποτήρι και του παληκαρόπουλού της και φάγαν όλοι μαζί, σαν να ταν κι αυτός εκεί. Η Φιλιώ ιστόρισε στην οικογένειά της τα καλά μαντάτα.

Τη νύχτα κοιμήθηκε βαθιά η Φιλίτσα, κι ήρθε στον ύπνο της ο Λάμπρος, χαμογελαστός και γερός, όχι σαπισμένος απ την αρρώστια όπως έφυγε, και της είπε 'ορμα Φιλιώ, για τα παιδιά μας, να μην ξενοδουλεύεις, κι εγώ από κοντά θα σου δίνω δύναμη, αρκεί να μου χαμογελάς, κουράστηκα πέντε χρόνια να σε βλέπω χαρακωμένη απ' το δάκρυ, όρμα κυρούλα μου λιοφώτιστη, κι εγώ δίπλα σου θα σου βαστώ ζεστή την καρδιά.

Δυο μέρες μετά η Φιλιώ έδωσε τα χέρια με την κυρία Θετις. Θα δεις κυρά μου, σαν σκυλί θα δουλέψω, να το αξίζω το ψωμί που μας προσφέρεις, και μεταξύ μας, θαρρώ θα γίνουμε και φιλινάδες, συμπαθητικιά μου φαίνεσαι, θα σε μάθω να κεντάς και συ θα με μάθεις να ζωγραφίζω, κι αμα δε σε ενοχλούν θα παιζεις και με τα παιδιά, θα σαι η θειά τους η Θέτις.

Τρία χρόνια μετά, "ΤΟ ΘΑΥΜΑ" ήταν το καλύτερο μαγαζί του νομού, η Φιλιώ έδινε πίττες σε πολλά μπακάλικα και καφενεία στα γύρω χωριά, είχαν στήσει και πεντε τραπεζάκια που φιλεύαν τους περαστικούς για το μοναστήρι μεζέδες, και τους χωριανούς τσίπουρα με μπουκιές τα καλοκαίρια όταν γυρνάγαν απ τα ποτίσματα στα χωράφια.

Η Φιλιώ είχε ήδη φτιάξει κομπόδεμα, και μαζευε να στείλει τα παιδιά να σπουδάσουν, η Θέτις βρήκε μια οικογένεια, έμενε μαζί τους, είχαν σιάξει και το σπίτι, είχαν πάρει και το χωράφι δίπλα πίσω απ τον Μιχάλη τον Εβραιο, τα παιδιά δεν γκρίνιαζαν πια, μαθαίναν και γράμματα - η μικρή ήταν άριστη, ο Αριστάκος ήταν καλός στις τέχνες θα γινόταν ηλεκτρολόγος έλεγε και ξανάλεγε.

Τα βράδια μετά τη δουλειά μαζευόταν όλη η οικογένεια κι η θεία Θέτις μαζί στην αυλή και λέγαν ιστορίες για τον Λάμπρο, ή γελάγαν με τις σκανδαλιές και τις γκάφες του τρελλο-Θωμά, τον ειχαν μαζέψει κι αυτόν στο μαγαζί να φροντίζει τη λάτρα να μην πεινάει το δύσμοιρο.

Κι η Φιλίτσα τις νύχτες, αγκαλιά με τον Λάμπρο το παληκαρόπουλό της, του διηγιόταν τα καλά της μέρας, και δεν ξαναμάλωσε ποτέ με τον Θεό, μονο λαμπάδες άναβε, δώδεκα κάθε χρόνο, να μη χαθεί το θαύμα.

Χριστίνα Σαββατιανού / 18-04-2007

THE MIRACLE

Filitsa was gathering wild herbs that had been sprouting after the rain in the neighboring field, we must eat something today too, along with the handful of rice that is left in the paper bag, she was thinking to herself, praise to God who made the sky shed some rain, and the earth grew greens again. Five months only two days of rain, the plain was thirsty, the living things were thirsty, Filitsa's family began to starve.

The little ones, her children, skin and bones, only the goat and the chickens still standing, grazing in the adjacent field and grabbing the wild weeds growing on the the road across the house. .

She had two kids, Aristakos and Fotoula. She was raising them alone for the last five years, with a thousand sufferings and as many deprivations.

Almost five years have passed since Lambros, her husband, her lad as she used to call him died. Filitsa's confidence also died with him. Not that they had an easy life while Lambros was around, but the adjacent field was theirs at the time, and with many plowings, and much work and care, the year's food was harvested. Blessed is the soil if you love it and plow it with your soul.

When her lad, Lambros, got sick, after that accident with the tractor, all evils come together, the expenses for his treatment were a lot. Filitsa tried lots but at the end she gave up, she sold the tractor, to pay for the medicines, she also sold the field to Michalis the Jew, who has been having his eye on it for years now. Your land is a piece of gold Filitsa, he kept saying to her, I will give you good money for it, for you to open a shop, you will live like decent human beings.

Filitsa's heart was trembling in the thought she could have her own shop. I will build it with stone inside out, and I will be selling herbs, and I will make all the forgotten medicinal recipes of my grandmother, for the stomach and the pains in the joints and the cough. And I will have a big iron stove to cook fresh pies in, spreading the smell all around the village, and bread I will bake, and fresh bites of mezedes, I will be the village's grocer and convenient store, and everyone will look high upon me and respect me. And my babies will grow next to the stove in warmth and not in the moist soil of the land with runny noses and a cough six months a year. And they will be clean and well fed, and they will have time and strength for school and knowledge.

Those were the thoughts of Filitsa, and those were her human dreams, but the big boss had other plans for her. Thus the plot of land ended up in the hands of Michalis the Jew, for a little more than pennies, just enough for the hospital and the doctor first month payment, and she added half the vegetables and the corn of her last gathering from the land before it changed hands.

She fought like a lion with the illness of Lambros, she fought with the hunger and the complains of her kids too.

She was hiding the sad look behind her head cover drawn low over her eyes so Lambros doesn't see her scared eyes and suspects his dark fate, and she smiled at him, really happy for as long he was not in great pain.

The doctor told her: “when the extreme pain begins, you must be strong Filio, the medication is expensive, pain killers too, and the end will be very close.”

She pushed that thought back, she didn't want to believe it not even think of it, but the doctor reminded her every single day, for her mind not to rest and hope for a miracle. She should be prepared to say goodbye to her loved husband.

At nights, Filitsa was tearing herself apart in pain, she was silently screaming and fighting with the creator that he turned against her lad in such an uneven way, “why my lad God?” “what did you envy of him god? He is a poor struggling man, he is going to let two kids behind alone and me with no way to feed them and keep them alive” Why God? Please show your good face to us, don't take him, make the doctors be mistaken about his illness and tomorrow I take my Lambros out of the hospital and come home, and we will work hard together, to get the land back and the tractor, please God make all this a mistake and let us be together with my lad, together we can do everything, we don't need anyone else but our hands and one another”.

And the scar of her soul and her pain bled on her pillow each and every night, but the doctors gave her no hope. And in the mornings, she rubbed and washed her face so Lambros would not see the ditches that tears carved on her face all night long.

A whole year went by with Filitsa fighting the evil, fighting for her lad's life, hoping, wishing for a miracle, a whole year she was fighting with all gods at nights, a year she promised offerings to gods and begged, a whole year she watched him wither, fading away like a flickering candle before it goes off, and she stood there unable to help him, to do something to change his suffering.

A whole year she bled in her soul that she had to feed her children with left overs the neighbors gave them, she bled not bearing to see Lambros was transferred in another room with the heavy cases and was left there alone dirty and poorly cared for.

She bled from within that she could not pay for the medication for the pain, only two times a week the doctor felt for her lad and he gave him the injection, “you pay me when you can my little lady, I cannot stand let him in such pain” -

She send all the light and kind wishes she could think of to the doctor from the depth of her soul, because she was in pain too along with her lad, and that pain was beyond tolerance.

Lampros was withering and melting from his illness, so did Filitsa and the kids along with him.

Aristakos their son, was skin and bones, you could count his ribs, but he was a brave young boy, he was doing favors around the village to gather a few drachmas to buy some corn flour for his mother to make those dry pies that kept them alive all that year.

Fotoula, the girl, was very grumpy, she always complained, and she was of poor health too, but what could the poor kid do? She kept on and on.

No matter how hard their mother tried to persuade them that their father will go and be with God, and that it is a blessing because he wont be in pain any more, and he will be happy as long as he doesn't see them complain, she seen their eyes full with doubt and sadness. They didn't trust that god any more, he would take their father away, he shouldn't be that good a god if he done that.

Filitsa fought with all these and another thousand of monsters all that year, Lambros passed away finally and his soul was relieved from pain, but for her a new struggle started, to feed the kids to keep them alive this time.

She started by going to the city three times a week and iron cloths and cleaning the house of the doctor. At first she was getting paid only with some food ans supplies, some rice and milk and pasta until she paid off the debt for medication and care.

During the third year, another two doctors asked Filitsa to cook for them, she was one of the best cooks in the whole area, and her pies and casseroles were famous from back the good times when they had the whole village over during big celebrations.

By the end of the fifth year, something unexpectedly pleasing happened. Just as she had paid off all the debt to hospitals and doctors, a lady from Athens, a stranger, Mrs Thetis made Filio a proposal.

Look here Mrs Filio, I am alone in life, I have lots of money and a big estate in Athens, but still I am alone. So I decided to come to the province and stay here start a new life. Here the people are friendlier, and my loneliness will not be so unbearable. No day will pass without a soul saying good morning or change a word or two with someone even strangers. And my dogs will have ample space to run without the danger of cars running over them.

Madam Sotiriou, (the doctor's wife) told me you are the best cook there is in the province, and your village isn't very far from here.

I have visited it and I loved it. I seen an old coffee shop amidst the square forsaken and decaying. I asked around and they told me its been left like that for long years ever since the owners lost their son in a tragic accident. I asked them if they sell it and they accepted my offer. I gave them good money to help them start a life for their daughter.

And I thought Filitsa, how about we collaborate? I am not good in housekeeping, and I cannot even boil an egg without burning it, you are capable with that, and you are famous for your cooking, your hands are golden, how about you put your skills and your artistry, and I put the money?

What do you think Filitsa, do you accept that? Everything we will be earning we split in half, and the expenses until you pur some money aside for yourself all mine! After all I have so much, what am I going to do with it? You need it Filitsa, you have two children to grow, its not a bad settlement.

Filio's heart fluttered like a new bird in its first flight, the sad look that was stuck on her face was lit! “what miracle is this my God?” you remembered us at last and show mercy upon us? You probably were busy in another place when you took my lad away.

You hear my Lambros? I will own half a shop! And our orphans will be full with fresh food! And I will only be cooking! And I will do other things too to make Mrs Thetis happy, and if it is ok with you my Lambros, I will take the lady live with us in the house if she wants, its a pity for her to be alone, its the least I can offer her for saving us. What do you think my lad, should I say yes?

“Mrs Thetis give me a day to tell my children about this and I will give you my answer in two days, that I will be back in the city if it is ok with you”.

Think carefully of it Filio, and you shall see, we will become like sisters, I may be a city breed, but my heart was always roaming in the fields and in the forests, and my hands despite being weak they will become stronger. You will teach me how to cook and I will teach you how to paint, the hours that we will be waiting for customers in our shop!

That noon Filio gathered some herbs from the land next to her house, the land that was taken by Michalis, and fed the children with them cooked along with the last handful of rice she had left. She went to the market before she returned to the village and got them a whole chocolate bar for each and half a bottle of wine for her and Lambros.

She prepared a festive dinner table for four, she added a plate and glass for her lad too and they ate all together as if he was still there with them. Filio, told her family the good news of the day.

She slept deep that night, and Lambros came in her dream, he was smiling and he was strong, not melted by the illness as he left her. He told her with his bright smile “rush into it Filio, for our children my little dewdrop, you don't need to work and be indebted to others any more, and I will be there near you to give you strength my love, only thing I want from you my dewdrop is you smile to me, I am tired to watch you torn up by tears five years now, rush into it my sunshine woman, and I will be here next to you to keep your heart warm”.

Two days later, Filio and Mrs Thetis shook hands, they signed the papers too and made it official. You will see my lady, I will work day and night to worth the bread you offered us, and to be honest, I too believe we will become good friends, you seem nice to me, I will teach you cross stitch and you teach me painting, and if they don't bother you, you can play and spend time with the children too, you will be their aunt Thetis.

Three years later “THE MIRACLE” was the best shop of the province, Filio made her pies and distributed to all the big grocers and the coffee shops of the near by villages and the city. They had put five tables in front of the shop where they offered to passer by's to the monastery, tasty bites and ouzo in the summers and to the farmers cold lemonade and pies when they were returning from the crops.

Filio already had a good amount of money aside for the children and was saving up carefully for sending them to the university, and Thetis found a real family, she had moved in with them, they fixed the house and they had taken the land next to it back from Michalis the Jew.

The children stopped complaining and they both were going to school, well fed and well dressed, Foteinoula the little girl was the best student and she had plans to be the teacher of the village, Aristakos, was good in creating and fixing things out of anything and his dream was to become an electrician to fix lights and fix everything like new.

At the evenings, after they closed the shop, they all gathered in the front yard along with aunt Thetis and crazy Tom, the orphan of the village that they had took in too to help at the shop and have some food and a place to be safe, the dogs of Thetis the children, and they ate dinner together, sharing stories about Lambros and laughing with the funny crazy gigs Tom did to entertain them and show his appreciation for this new family he had found.

At nights Filitsa, holding her lad tight in her arms, told him all that happened during the days and all the good things she was thankful for, and she never ever fought with God again. She only went once a month and lit a candle to thank him for the goods that came on her path, twelve candles every year, in a ritual of thanks giving so her miracle never to get lost again.

Christina Savvatianou / 18-04-2007